نزدیک بینی تبدیل به اپیدمی شده ؛ کودکان‌تان را از کلاس درس بیرون ببرید!

موارد اندکی وجود دارند که اصلا جنبه منفی ندارند. کشور‌های ثروتمند تقریبا به طور کامل بیماری‌های عفونی مانند سل، وبا و مالاریا را ریشه کن کرده اند. در عوض، وزارتخانه‌های بهداشت آن کشور‌ها بخش اعظم وقت خود را صرف نگرانی در مورد بیماری‌های ناشی از ثروتمند شدن می‌کنند. غذا‌های ارزان و پر کالری گرسنگی را در جهان ثروتمند از بین برده‌اند، اما خود به افزایش میزان ابتلا به دیابت دامن زده اند. کار‌های کارمندی و با تحرک کم‌تر نسبت به کار‌های یدی سختی و کشندگی کمتری دارند، اما خود باعث چاقی و ابتلا به بیماری قلبی می‌شوند.

حتی آموزش و پرورش نیز همواره و لزوما یک کالای بی‌آلایش و بدون نقص نیست. در طول چند دهه گذشته، شرق آسیا شاهد افزایش خیره کننده در میزان ابتلا به نزدیک بینی بوده است. شواهد رو به افزایشی نشان می‌دهند که دلیل نزدیک بینی آموزش بوده است به ویژه این واقعیت که کودکان بخش زیادی از روز را در کلاس‌هایی با نور نسبتا کم می‌گذرانند.

پیش از رونق طولانی اقتصادی که در دهه ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد نزدیک بینی در شرق آسیا پدیده‌ای غیر معمول بود، اما این روز‌ها در بین جوانان کشور‌های آن منطقه تقریبا در همه جا دیده می‌شود. در هنگ کنگ، سنگاپور و تایپه بیش از ۸۰ درصد دانش آموزانی که مدرسه را ترک می‌کنند دچار نزدیک بینی شده اند. در سئول از هر ده مرد جوان بیش از نه نفر مبتلا به نزدیک بینی هستند. چین که رشد اقتصادی خود را دیرتر آغاز کرد در حال پیمودن مسیری مشابه است.

حتی داده‌ها از مناطق دوردست‌تر مانند گوانگژو در جنوب چین و مغولستان داخلی در شمال آن کشور میزان نزدیک بینی را در بین جوانان در حدود ۸۰ درصد نشان می‌دهند. اگرچه شرق آسیا مرکز اپیدمی است، اما غرب نیز از نزدیک بینی در امان نیست. به دست آوردن داده‌های دقیق در این باره دشوارتر است. با این وجود، مطالعات نشان می‌دهد که نرخ‌هایی بین ۲۰ تا ۴۰ درصد نزدیک بینی در اروپا میزانی بالاتر از وضعیت طبیعی است. یک مطالعه در کالیفرنیا میزان نزدیک بینی را در میان افراد در فاصله سنی ۱۷ تا ۱۹ سال ۵۹ درصد نشان داد.

مسلما مسائل بدتری وجود دارد که از آن رنج می‌بریم، اما باید بدانیم نزدیک بینی همیشه خوش خیم نیست. عینک و لنز‌های تماسی وسایلی گران قیمت یا مادام العمر هستند. در بخش‌هایی از روستا‌های چین، جایی که برخی از خانواده‌ها توانایی مالی ندارند کودکان در همان مدارسی که خود باعث نزدیک بینی شده‌اند با این پدیده دست و پنجه نرم می‌کنند.

نزدیک بینی شدید کسانی را که آن را تحمل می‌کنند مستعد ابتلا به سایر بیماری‌های چشمی در میانسالی می‌سازد که در مواردی می‌تواند باعث از دست دادن بینایی غیر قابل درمان شود. دولت‌های آسیایی به طور فزاینده‌ای نگران پیامد‌های سلامت عمومی نسل‌هایی هستند که با نزدیک بینی بزرگ می‌شوند. کسانی که در سایر نقاط جهان هستند نیز باید نگران باشند.

شواهد نشان می‌دهند که قرار گرفتن منظم در معرض نور روشن روز برای کنترل صحیح رشد چشم کودکان حیاتی است. نور بسیار کم منجر به نزدیک بینی می‌شود. پژوهشگران گمان می‌کنند که این موضوع توضیح می‌دهد که چرا نرخ ابتلا به نزدیک بینی در آسیا بسیار بالا است جایی که تاکید فرهنگی قوی بر ارزش آموزش منجر به روز‌های طولانی آموختن در مدرسه و اغلب تدریس خصوصی در بعداز ظهر و عصر می‌شود که زمان کمی برای مواجهه فرد با باقی می‌گذارد. کودکان غربی که والدین‌شان به طور فزاینده‌ای نگران بازار کار بیش از حد رقابتی هستند که شغل بی‌ثبات‌تر آنان را تهدید می‌کند نیز رویه مشابه کشور‌های آسیایی را در پیش گرفته اند.

قطره‌های چشمی خاص و هم چنین عینک‌های هوشمند و لنز‌های تماسی ممکن است بتوانند پیشرفت نزدیک بینی را پس از شروع آن کاهش دهند، اما همیشه پیشگیری بهتر از درمان است و علم یک اقدام ارزان و ساده را پیشنهاد می‌کند.

مجموعه‌ای از آزمایش‌های صورت گرفته در تایوان نشان می‌دهند که دادن وقت بیش‌تر به دانش آموزان مدرسه برای سپری کردن اوقات فراغت در فضای باز به ویژه به دانش آموزانی که در مقطع ابتدایی هستند می‌تواند تعداد افرادی را که به نزدیک بینی مبتلا می‌شوند کاهش دهد. دولت‌ها در موقعیت مناسبی برای اقدام جمعی به منظور حل چنین مشکلاتی هستند در حالی که والدین مضطرب می‌ترسند که کاستن از زمان آموزش در مدرسه ممکن است برای فرزندان‌شان فاجعه بار باشد.

این در حالی است که تجربه در کشور‌هایی مانند فنلاند و سوئد در رتبه بندی آموزش جهانی که رویکردی با تاکید کم‌تر بر آموزش و حضور در کلاس درس داشته‌اند عملکرد خوبی را نشان می‌دهد. ارائه وقت بیش‌تر برای گذراندن اوقات در فضای باز به کودکان خردسال علاوه بر آن که می‌تواند خطر ابتلا به نزدیک بینی را کاهش دهد به حل سایر مشکلات دنیای ثروتمند مانند چاقی کودکی نیز کمک می‌کند. دولت‌های دوراندیش باید بچه‌ها را به بیرون از مدرسه بفرستند.