چهارشنبه, ۱۳ فروردین ۱۴۰۴ / ۰۹:۳۴:۰۰
مقام‌هایی از وزارت خارجه امریکا در واشنگتن که نخواسته اند نام شان فاش شود اذعان داشتند که تلاش‌ها برای اطمینان بخشیدن به متحدان اروپایی در حال حاضر تا حد زیادی بی ثمر بوده است. یکی از مقام‌های امریکایی در این باره گفته است: در واقع کاری نمی‌توانیم انجام دهیم. به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پیک […]
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پیک قلم به نقل از فرارو؛ در اوایل ماه آوریل، جمعی از دیپلمات‌ها و مقامات بلندپایه در حومه شهر فلاندر گرد هم آمدند تا هفتاد و پنجمین سالگرد تاسیس ناتو را جشن بگیرند. با این حال، در پس این ظاهر متحد، نگرانی‌هایی عمیق در مورد آینده این اتحاد وجود داشت.
جولین اسمیت، سفیر فعلی ایالات متحده در ناتو، میزبان این مراسم بود. این مهمانی، بخشی از برنامه‌ای دو روزه و تشریفاتی برای هفتاد و پنجمین سالگرد تاسیس ناتو به شمار می‌رفت. سخنرانی‌ها و عکس‌های منتشر شده از این مراسم، تصویری پیروزمندانه از اتحاد ناتو را به نمایش می‌گذاشتند. حتی نسخه اصلی منشور ناتو که در زمان تاسیس این اتحادیه امضا شده بود، از واشنگتن دی‌سی به محل برگزاری مراسم منتقل شده بود. منشوری که در بند پنجم آن آمده است: “طرفین توافق می‌کنند که اگر حمله مسلحانه‌ای به یک یا چند عضو از اعضای این پیمان در اروپا یا آمریکای شمالی صورت گیرد، باید حمله‌ای علیه همه اعضا تلقی شود.”
مقامات حاضر در این مراسم، پس از صرف کیک، اتحاد ناتو را قوی‌تر از همیشه اعلام کردند. ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو، در سخنرانی خود به طور مستقیم به خطرات خروج احتمالی ایالات متحده از این اتحاد پرداخت. او با اشاره به خروج آمریکا از اروپا پس از جنگ جهانی اول، خاطرنشان کرد: “این اقدام، موفقیت بزرگی به شمار نمی‌رفت. ” با این حال، استولتنبرگ چند هفته بعد در مصاحبه‌ای با مجله آتلانتیک اذعان کرد که سخنرانی او بیشتر به مثابه فریادی جمعی بود تا بیانی از قدرت و اقتدار. آن شب بیشتر شبیه به یک التماس بود.
در پایتخت‌های سراسر اروپا، از بروکسل تا برلین، ورشو تا تالین، رهبران و دیپلمات‌ها در مورد انتخاب دوباره دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا احساس نگرانی و وحشت داشتند. یکی از مقامات ارشد ناتو گفت: “ما در دوره‌ای بسیار مخاطره‌آمیز قرار داریم. ”
بزرگترین درگیری مسلحانه در اروپا از زمان جنگ جهانی دوم، به سومین سال خود قدم گذاشته بود. ضد حمله اوکراین با شکست روبرو شده بود و روسیه در حال پیشروی بود. کمک‌های نظامی ۶۰ میلیارد دلاری که به شدت برای اوکراین مورد نیاز بود، به دلیل بن‌بست در کنگره ناکارآمد ایالات متحده، ماه‌ها مسکوت مانده بود.
شاید نگران‌کننده‌تر از همه این بود که ایالات متحده، کشوری با قدرتمندترین ارتش در ناتو، در آستانه انتخاب مجدد رئیس جمهوری قرار داشت که بار‌ها تهدید به خروج از این اتحادیه کرده بود. یک مقام ارشد آلمانی گفت: “در سالی که میلیارد‌ها نفر در ده‌ها کشور جهان حق رای دارند، تنها انتخاباتی که همه اروپایی‌ها به آن علاقمند هستند، انتخابات ریاست جمهوری آمریکاست. “
تقریباً تمام مقامات اروپایی که با این خبرنگار صحبت کرده بودند، معتقد بودند که ترامپ در انتخابات پیروز خواهد شد.
طنز وسواس اروپا نسبت به انتخابات پیش رو در امریکا آن است که مردمی که در مورد نتیجه ناتو و اروپا تصمیم خواهند گرفت اصلاً به اروپا فکر نمی‌کنند. این موضوع تا حدی بدان خاطر است که بسیاری از آمریکایی‌ها در طول عمر خود نیاز به ناتو را مشاهده نکرده اند علیرغم این واقعیت که حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر تنها زمانی بود که ماده ۵ اساسنامه ناتو مورد استناد قرار گرفت.
برای درک این که چرا دولت‌های اروپایی تا این اندازه نگران بازگشت ترامپ هستند می‌توانید رفتار نامنظم او در نشست‌های بین المللی، روابط پر تنش او با رئیس‌جمهور اوکراین، تحسین آشکار روسیه، بیزاری عمومی او از نظم بین المللی لیبرال را ارزیابی کنید و یا می‌توانید به دوران تصدی بسیار نامنظم “ریچارد گرنل” سفیر ترامپ در آلمان نگاه کنید.
چهار سال پس از خروج او از برلین مردم طبقه سیاسی آن شهر هنوز درباره گرنل صحبت می‌کنند به گونه‌ای که گویی در حال رسیدگی به یک ترومای حل نشده هستند. برای آنان دوران تصدی مقام سفیر امریکا در آلمان از سوی گرنل یادآور دوران تلخی می‌باشد و نشان می‌دهد بازگشت ترامپ چه معنایی خواهد داشت.
مهمانی‌هایی که گرنل ترتیب داد بیشتر از یک پذیرایی معمولی سفارت بود. فهرستی از افرادی که گرنل در ضیافت‌های سفارت امریکا در آلمان از آنان دعوت می‌کرد ترکیبی از سیاستمداران راست افراطی، مسیحیان به شدت معتقد و بسیاری از دوستان و حامیان دیگر ترامپ بود. گرنل در سال ۲۰۱۸ میلادی وارد آلمان شد درست در لحظه‌ای مملو از تشویش ژئوپولیتیکی فزاینده. علیرغم تلاش‌های “آنگلا مرکل” صدراعظم وقت آلمان برای ایجاد یک رابطه کاری عادی با ترامپ به نظر می‌رسید که رئیس‌جمهور جدید قصد دارد با اروپا از در خصومت وارد شود، تعرفه‌های سنگین را علیه متحدان امریکا اعمال کند، ناگهان از برجام خارج شود و دائما نیاز به ناتو را زیر سوال ببرد.
گرنل فردی تندرو و نادان بود. او کم‌تر یک دیپلمات و بیشتر یک عامل حزبی بود. “ولفگانگ ایشینگر” سفیر سابق آلمان در ایالات متحده می‌گوید:”او یک حیوان خاص بود. او طبق قوانین بازی نکرد”. ساعاتی پس از شروع کار گرنل در توئیتی هشدار داد که “شرکت‌های آلمانی که در ایران تجارت می‌کنند باید فورا فعالیت خود را متوقف کنند”. گرنل چند هفته بعد یک خبرنگار سایت محافظه کار امریکایی “بریت برت” را به محل اقامت اش دعوت کرد و گفت که قصد دارد از موقعیت خود برای “قدرت بخشیدن به محافظه کاران دیگر در سراسر اروپا” استفاده کند اظهار نظری که به طور گسترده به عنوان حمایت سیاسی از احزاب راست افراطی اروپایی تعبیر شده بود”.
گرنل در اولین دیدار خود با وزارت خارجه آلمان اعلام کرد:”من اینجا هستم تا منافع رئیس جمهور آمریکا را اجرا کنم”. مقام‌های آلمانی که از جسارت او غافلگیر شده بودند مودبانه سعی کردند او را اصلاح کنند:”نه، او آنجا بود تا برای منافع آمریکا کار کند”. به نظر می‌رسد گرنل این تفاوت را متوجه نمی‌شد.
“کریستف هوسگن” رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ می‌گوید:”او به شهرت خود در آلمان اهمیتی نمی‌داد او به توهین به آلمانی‌ها اهمیت می‌داد، زیرا می‌دانست رئیس اش این کار را دوست دارد”. ترامپ به زودی از گرنل به عنوان “زیبای من” یاد کرد و طبق گزارش‌ها به مشاوران اش گفت که گرنل در برلین او را درک می‌کند.
آلمانی‌ها اکنون خود را برای بازگشت ترامپ آماده می‌کنند. آنان از خود می‌پرسند آیا این بار می‌توان روحیات ترامپ را پیش بینی کرد؟ معتمدان او چه افرادی خواهند بود و دولت آلمان چگونه می‌تواند به آنان نزدیک شود؟ آلمانی‌ها برای انتخاب مجدد “جو بایدن” رئیس‌جمهور آمریکا نیز یک طرح احتمالی دارند، اما به نظر می‌رسد تعداد کمی از آلمانی‌ها فکر می‌کنند نیازی به آن سناریو داشته باشند. آنان در حال آماده شدن برای سناریوی سوم نیز هستند: دوره‌ای از عدم قطعیت پایدار در مورد نتیجه انتخابات همراه با خشونت سیاسی گسترده در ایالات متحده.
مقام‌هایی از وزارت خارجه امریکا در واشنگتن که نخواسته اند نام شان فاش شود اذعان داشتند که تلاش‌ها برای اطمینان بخشیدن به متحدان اروپایی در حال حاضر تا حد زیادی بی ثمر بوده است. یکی از مقام‌های امریکایی در این باره گفته است: “در واقع کاری نمی‌توانیم انجام دهیم. رهبران اروپایی مردم باهوش و متفکری هستند. نمی‌توان آنان را صرفا با وعده مطمئن ساخت”.
چه ترامپ پیروز شود چه پیروز نشود اجماع فزاینده‌ای در اروپا وجود دارد که فشار سیاست آمریکا که او نمایندگی می‌کند بازگشتی به انزواگرایی دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ خواهد بود و این رویکرد از بین نخواهد رفت. از سال گذشته صحبت از نیاز به “خود مختاری دفاعی” در میان سیاستمداران اروپایی رایج شده است. رهبران اروپایی به دنبال درک آن هستند که چگونه روابط شان با امریکا را در صورت پیروزی ترامپ تنظیم کنند. برای برخی از آنان نوسانات عاطفی رئیس جمهور سابق یک تهدید جدی است.
یک مقام سابق دیپلماتیک در برلین می‌گوید که مرکل در ماه مه ۲۰۲۰ میلادی با ترامپ تماس گرفت تا به او اطلاع دهد که به دلیل نگرانی از بیماری کووید برای شرکت در اجلاس جی – ۷ به به واشنگتن سفر نخواهد کرد. به گفته این دیپلمات که نخواسته نامش فاش نشود ترامپ عصبانی شد. یک هفته بعد ترامپ اعلام کرد که قصد دارد نزدیک به ۱۰۰۰۰ سرباز آمریکایی را به طور دائم از آلمان خارج کند اقدامی که در دولت مرکل به عنوان یک اقدام کوچک انتقام جویی قلمداد شد.
یک مقام ارشد ناتو که بار‌ها ترامپ را ملاقات کرده می‌گوید:”او بسیار معامله گر و بسیار خودشیفته است. اگر این دو مورد را با یکدیگر ترکیب کنید می‌توانید با او معامله کنید. شما می‌توانید شلغم را به گونه‌ای به او بفروشید که گویی لیمو است”. اکنون اروپایی‌ها برای آمریکایی آماده می‌شوند که مانند هر ابرقدرت معامله گر دیگری رفتار می‌کند. چندین مقام ابراز نگرانی کردند که ترامپ عضویت آمریکا در ناتو را به ابزاری برای چانه زنی تبدیل خواهد کرد و تهدید می‌کند که ناتو را ترک خواهد کرد مگر آن که این متحد شرایط تجاری بهتری ارائه دهد”.
