در سه دهه گذشته با خصوصیسازی صنعت پتروشیمی، پالایشگاههای نفت، صنعت فولاد، سیمان، معادن و…، عملا دولت از درآمدهای صنایع فوق محروم شد و برای تأمین رفاه، توسعه کشور و هزینههای بهداشت و آموزش و نظامی و…، تنها انرژی (شامل نفت و فراوردههای نفتی و برق) بهعنوان درآمد دولت باقی مانده است، انرژی هم تحت […]
اما آنچه در مورد وضعیت عرضه و تقاضای حاملهای انرژی در ایران وجود دارد نشاندهنده عدم کارایی مناسب سامانههای مصرف انرژی شامل ساختمانها، گلخانهها، کارخانجات، تأسیسات و خودروهاست. طبق آمار ترازنامه انرژی کل کشور، میزان کل مصرف نهایی انرژی از ۱۴.۵ میلیون بشکه معادل نفت خام در سال ۱۳۵۳ به رقمی معادل ۳۱۵ میلیون بشکه معادل نفت خام در سال ۱۴۰۲ یعنی حدود ۲۲ برابر رسیده است. بخشی مربوط به دو برابر شدن جمعیت کشور، بخشی مربوط افزایش سطح رفاه و بهداشت است که طبیعی و مطلوب است و بخش عمده مربوط به مصرف غیربهینه و بدمصرفی است که باید چاره شود. در این خصوص باید در نطر داشت که در گذر زمان روزبهروز ما بدمصرف تر شدهایم و مصرف ما روزبهروز غیربهینهتر میشود. نمودار شماره چهار نشانگر افزایش بدمصرفی ما طی ۲۵ سال اخیر است که حدود دو برابر بدتر شده است.
منابع: ترازنامه انرژی کل کشور، کتاب دادههای انرژی ENERDATA